Wat heb ik mezelf weer laten gevangen nemen. Alles moet goed, netjes, perfect. Overal moet ik aanwezig zijn en het goed doen. En ik sleep een stuk schaamte met me mee, dat ik niet met mn vriendinnen in goed contact kan blijven, de tijd ontbreekt me. En dat het me niet lukt, om alles goed te plannen en dat ik helemaal niet goed bij kan blijven met de ICT. Ik besef me dat ik nu niet door kan leren, omdat ik gewoonweg niet een onderzoek kan uitvoeren met de eisen van nu. En de schaamte dat ik niet het perfecte plekje voor mijn gezin kan creeëren. Want in plaats van dat ik het prachtige huis zie, zie ik de rommel en de kale gelopen trap, het niet niet perfecte randje in de tuin.
Wat dom.. wat ontzettend dom.
Ik weet ook dat ik leegloop op het geven van liefde en het zorgen maken. Ik heb mezelf weggecijfert. Pleegmoeder zijn vraagt ook om jezelf weg te cijferen. Ik moet tijd investeren in biologische familie, voogden en iedereen die daarbij hoort. Ik kan niet anders dan mijn hart te investeren. En ik kan mijn werk niet doen zonder mezelf te geven. Als er een patiënt tegenover me zit, geef ik een stukje van mezelf. Ik kies ervoor diegene tegenover me te zien. Dat is hoe God me heeft gemaakt.
Maar wat dom.. wat ontzettend dom.
Ik put uit mezelf en ik heb mezelf even “leeggeput”. Ik kan niet alleen uit mijn eigen hart putten als het om liefde of empathie gaat. Als ik verlang God’s handen en ogen te zijn, dan moet ik putten uit Zijn liefde.
En gisteren stond ik weer een ochtend te investeren in kasten schoonmaken op de basisschool, want dat “heurt nu eenmaal zo”. Maar ik kwam thuis in mijn niet perfecte rommelige huis. En ik het was alsof de ballon leegliep, alles was op. Ik kroop tijdens het dutje van de jongste toch maar in hed, ik ben immers niet dom. Maar het vulde mijn accuutje niet. Zelf mijn reserve accu was op. Ik deed grootnieuws-radio aan, even niet het geklets, maar de non stop muziek.
De klanken vulden mijn huis, ze vulden mijn hart “You raise my up”, “I am strong, when I am on your shoulder. You raise me up, to more than I can be.” En ik klom omhoog. Ik kan mijn gezin niet de perfecte moeder en vrouw bieden, maar ik kan op die schouders kruipen en daarop gaan staan. En nieuwe liefde en energie borrelde in me op. Natuurlijk zijn niet alle accu’s gelijk gevuld, ik moet echt aan de steķker blijven liggen, verbonden blijven aan de bron van liefde.
Ik ben bang dat ik nog heel vaak over ga op mijn eigen bronnen, maar ik bid dat God me telkens weer liefdevol terugroept. Kom..
verhalenverteller 