Het moet even weg.. soms is schrijven noodzaak. Door te schrijven kan ik het uitschreeuwen naar God.
Vandaag weer pleegzorgoverleg en alles hieraan beknelt me. Al die mensen, die wat mogen en moeten vinden. Het blijkt dat ik zelfs niet mag beslissen naar welke school dit kind ga, daar heb ik toestemming voor nodig. Een spaarrekening openen om wat apart te zetten voor zijn toekomst.. mag niet op zijn eigen naam. Eigenlijk mag ik niks zelf beslissen. Ik ben formeel een levenslange oppas. Die wel de hele dag verantwoordelijk is voor het wel en wee. Ik ben hun familie, zij de mijne. Ik kan me niet meer mama voelen. En toch zit ik hier weer te vergaderen met 5 mensen, waaronder een hele lieve moeder. En die mensen vergaderen ook over ons kind zonder ons, ze bellen elkaar om elkaar op de hoogte te houden van het “dossier”, ze stellen doelen en maken plannen. En het kind zelf, die nestelt zich tegen me aan alsof er geen storm boven zijn hoofd afspeelt
Maar als ze weggaan zit de storm in mij. “Wat als het perspectief niet bij ons ligt.” “Wat nou als de storm hem straks pakt en zijn hoofdje jaar na jaar meer pakt en de hechting en het trauma het overneemt.” “Wat nou als ik hem dan ook niet meer kan bereiken.” ” Wat nou als hij God hem niet meer laat bereiken”.
En mijn andere pleegzoon. Steeds vaker vallen de woorden “je mag mijn moeder niet meer zijn”. Hij leek altijd zo gelukkig en goed gehecht, zit hier toch meer trauma dan ik dacht? En kan ik deze avonturiers uberhaupt veilig houden. De kleinste zag kans ongemerkt de poort uit te glippen en stond al buiten op de stoep. En de ander is zo onbesuist dat hij bijna tegen een rijdende auto aanreed. Als God ze niet had omgeven met Zijn engelen, was deze dag anders geeindigd.
En als ik hun gelukkig hou.. mijn bio-kids dan. Ook die hebben stuk voor stuk een bepaalde hooggevoeligheid. En ik weet na de reanimatie van mijn man hoe kwetsbaar het leven is.
En de nacht strekt zich voor me uit. En de zorgen zitten op mijn borst en een brok in mijn keel. Ik haat deze overleggen, telkens weer herinneren al deze goedbedoelde proffesionals me aan het feit dat onze kinderen, hun dossiers zijn. En dat de weg naar geluk hobbelig en fragiel is.
En nu bedenk ik me dat geluk noet mijn streven is in de opvoeding. O, ik bid het ze toe. Maar ik bid ze meer toe dat ze zich veilig weten in de handen van de goede Vader. En aan die wetenschap dat God goed is moet ik me nu ook vastklampen. God, U hebt ze meer lief dan ik ooit kan. Houdt ze dicht bij U, laat ze nooit meer gaan. Bij U leg ik hun leven neer. Vertrouwend op U liefde, Heer.
verhalenverteller 